تشکر کن

در ان کشور که امنیت نباشد..

تمام زندگی از هم بپاشد...

فزون گردد ز هر سو خس و خاشاک...

ز دست مردم بدکار و اوباش

در ان ساعت که در بندند مردم...

نگردد ذره ای از جانشان گم...

تشکر کن به روز شادمانی...

ز نیروی دلیر انتظامی...

تشکر کن که ناموست ببردند

که با نام خدا .......خوردند

تشکر کن به روز گریه و خون

برای مرگ دریا مرگ هامون

تشکر کن

 شعری  به تقلید از یکی از اشعار پدر بزرگ که برای گرفتن مجوز چاپ کتابش سرود... با کمی انحراف..

درکی از اوضاع و احوال اکنون ندارم... ما در زیر خروار ها بی خیالی پنهان شده ایم....برای اینکه یادمان برود که چه بر سر خواهران و برادرانمان اورده اند به هر دری می زنیم  و حتی گاه خود را به بی عاری میزنیم... که ان هم عالمی دارد..از غیرت و شهامت  خبری نیست ...گویا خیلی وقت است که این واژگان مرده اند....

کاش باز هم شاهنامه نویسی رواج داشت بلکه کسی هوس می کرد که رستم دستان شود و یا کاوه داد خواه ...کاش در ایران جوانمردی نمی مرد...کاش هنوز میهن پرستی باب بود ...

کاش شاد بودن اینقدر سخت نبود...کاش ازادی اینقدر دست نیافتنی نبود...کاش ندا بیهوده نمی مرد...کاش و کاش

دیگر از این لغات خسته شده ام..دیگر از بیهودگی خسته شده ام...