سرم از شرم به زیر است

دیروز اخبار پس از بازداشت ها را می شنیدم...قلبم به درد امد ...تمام شب را کابوس می دیدم....نمیدانم در این شرایط هر یک از ماباید چه کاری انجام بدهد....نه می شود بی تفاوت بود و نه می شود کاری انجام داد...وقتی به  ترانه فکر می کنم... از وحشت بر خود می لرزم که پایه های  انسانیت تا چه حدی پایین امده است که با او اینچنین کرده اند..و اگر من به جای ترانه بودم ایا اکنون که اینگونه جانم را برای ازادی شراره ها  فدا کردم . از دیگران انتظار نداشتم که نگذارند خونم پایمال شود؟اما دست و پایم بسته است....به مادر میگفتم که حتی تصور هم نمی کردم که چنین وقایعی پیش می اید و فکر میکردم کسانی که در بند هستند پس از ازادی در کارنامه شان نمره ی خوبی برای شهامت گرفته اند و افسوس می خوردم که چرا جای انها نیستم و رویای شبانه ام این بود که در بازداشگاه کتک می خورم اما سعی می کنم که اخ نگویم تا قهرمان تر باشم...و نمی دانستم که چنین فجایعی نیز امکان دارد که  به وقوع بپوندد...  و حال درک می کنم که انقدر نگرانی و بی تابی  مادر در انروز ها برای چه بود...حتی تصورش هم حالم را دگرگون می کند...نه اینکه مردن چیزی باشد که مرا بترساند...اما تجاوز چیزی نیست که ساده باشد...مردن یک لحظه است و اثار تجاوز یک عمر انسان را نابود میکند...ا اینکه به دخترکان معصوم و یا حتی پسران بی گناه تجاوز شود دل هر اسانی که حتی فقط یک قطره انسانیت دروجودش باقی مانده باشد به درد می اورد...ترانه ها ...مهدی ها...مریم ها....خواهر ها.. و برادرانم که در این روزهایی که ما بی خبر از شما در ارامش بوده ایم غیر از شرمندگی و سر افکندگی چه چیزی برای گفتن دارم...چگونه می شود غیرت و شجاعت شما را جبران کرد...چگونه می شود خسارات روحی و روانی و جسمی که شما بخاطر ما متحمل شده اید را سپاس گفت....دوستان...شما اینروز ها را چطور می گذرانید؟ایا مثل من از خاطرات خانه باغ می نویسید در حالی که اگر خوب گوش کنیم صدای زجه های  خواهران و برادرانمان را در زیر چنگال کثیف اهریمنان خواهیم شنید....مثل من خودتان را به ان راه بزنید...

بی تفاوت باشید...مثل همیشه...اسان ترین راه است...