خدا در کنارم بود....

به بام خانه رفتم و تمام عکس هایی را که از او بود سوزاندم.احساس خوبی وقتی که باد خاکستر ها را به دور دست ها می برد.احساس می کردم که شر او نیز به همین راحتی از زندگی من کنده شده است ومن میتوانم دمی اسوده زندگی کنم.یکی یکی خاطرات تلخ را به اتش میسپردم و شراره های اتش به من لبخند می زدند و این امید را به من میدادند که زندگی دوباره  برایم عادی می شود.سعی می کردم با هر عکسی که به اتش میسپارم گناهانش را ببخشم .شاید تقدس اتش مرا وادار می کرد که اینگونه بیندیشم.به ناگه متوجه زغال های بر افروخته ای شدم که از سوختن عکس ها گرگرفته بودند.یکدفعه ای دلمان هوس قلیان کرد.شبی مهتابی بود و هوا هم خنک.حیفم امد که زغال ها را خاموش کنم.پایین امدم و قلیان را اماده کردم به بالا امدم.شهرزاد هم مرا همراهی می کرد و اینبار همچون اسمش برای من داستان های از صادق میگفت تا فلسفه بافیمان گل کند دلمان شراب کهنه بخواهد و به گنجه ی پدر دست برد بزنیم و در شبی پر ستاره رو تخت به پشتی  لمیده زیر نور ماه  نگاهمان به  ابر ها باشد و بعد از مدت ها دوری مرز ها را بشکنیم و با هم  درد و دلی کنیم.نه اینکه من نخواهم شهرزاد است که خیلی تو دار است و هرچه دارد به دل میکشد.فردا هم اعتراف کرد ک تا ثیر شراب بوده ان دوکلمه حرفی هم زده است.اما هرچه بود یکی از زیباترین شب های عمرمان بود چرا که سرمان که گرم شد و غم و غصه هایمان را فراموش کردی خدا می داند که به هر چیز و به هر کس خندیدم و هر استدلال و منطق و ایدئولوژی برایمان مزحک مینمود .هر چه بیشتر می گذشت خدا را بزرگ تر میدیدیم و غیر را کوچک .اگر همه  چیز این دنیا واقعی باشد فقط خدا می داند که  چقدر کفر گفتم.اما خدا هر لحظه در نظرم بزرگ تر جلوه می نمود.شیطنتمان گل کرد و به سراغ انگور هایی رفتیم که پدر به سختی بوته اش را تا ارتفاع رسانده بود .حتی خوردن انگور هم برایمان خنده دار بود.هوا دیگر داشت روشن می شد و ما هنوز روی بام صحبت میکردیم و میخندیدم.ابری دیگر در اسمان نبود و حوصلهمان سر رفته بود.به سختی به رختخوابمان رفتیم.احساس ارامش میکردم.بر خلاف دیگر شب ها بدون هیچ فکری به خواب رفتم...خدا در کنارم بود....