زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم....

در اندیشه هایم کسی فریاد میزند که دیگر سکوت کافی است.باید کاری کرد.حرفی زد .گامی برداشت.صدا در میان گریه ام گم می شود .ارام میگیرم.فکری از ذهنم می گذرد.لبخندی بر لبانم می نشیند....به جلوی اینه می روم .مدتی را مات و مبهوت خویشتنم...قیچی را بر می دارم و گیسوانم را از بیخ میچینم...هر طره از گیسویم را که بر باد می دهم ارامشی عجیب وجودم را فر می گیرد.موها را در جعبه ای می گذارم تا ان را هدیه کنم به کوته فکرانی که مرا به خاطر زیبایی خدادادی ام مجازات میکنند.چشم های از حدقه در امده اطرافیانم نیرویی شگرف به من می دهد.راه را درست رفته ام .اما با ایم موهای کوتاه باز هم یک زنم ...

---

پی نوشت:

.امروز کمی دلتنگ گیسوان بودم .اما کاری نمی شود کرد.گاهی از شمایل خویش خنده ام می گیرد و گاه اشکی حلقه می زند در دیدگانم...یاوری می فرمود که تو سوزن بر خود می زنی تا مردم دردشان بیاید...عرض نمودم اری .حداقل ازارم جز خود به کسی نمیرسد....

به اینه می نگرم..کمی با خود بیگانه ام..گاهی خود را نمی شناسم.صورتم کمی غمگین به نظر می رسد.اما در چشمانم درخششی را می بینم که سالها بی فروغ بود...دوستی از روی مزاح می گفت بار دیگر چشمانت را از کاسه در بیاور..خندیدم...شاید روزی بیاید انروز...

بند۱:تا کی غم زمانه!!!

بند۲:جلوی اینه رفتم و محض امتحان هم شده سبیلی برای خود طراحی کرده و ابرویی پیوسته نمودیم که ببینیم اگر جنسمان مذکر بود خریدار داشت یا نه!!شبیه اکبر عبدی شده بودم در فیلم مادر!!!

بند۳:رحم کن بر من مسکین و به فریادم رس

بند۴:عشق همیشه در مراجعه است

---